Γράφει ο Μιχάλης Κυριακάκης:
Τρίτη αγωνιστική στο Eurocup women και δυο ήττες για τις ελληνικές ομάδες που εκπροσωπούν το μπάσκετ γυναικών.
Βαριά για τον Ολυμπιακό και πολύ βαριά για τον Παναθηναϊκό.
Σε γήπεδα πολύ μακριά από την Ελλάδα, με ταξίδια απίστευτα δύσκολα μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.
Επειδή στους δύο προηγούμενους αγώνες οι δύο τους είχαν τρεις νίκες στους τέσσερις, είχαν αρχίσει οι θριαμβολογιες ειδικά από τα φίλα προσκείμενα μέσα, αλλά και αρκετούς άλλους που στις επιτυχίες θυμούνται το μπάσκετ γυναικών ενώ δεν έχουν ιδιαίτερη γνώση του χώρου.
Δεν είναι πρόθεση μου να υπερασπιστώ τις ομάδες μας,αλλά ήθελα να πώ δύο λόγια.
Το ελληνικό γυναικείο θέλει πολύ για να φτάσει να συναγωνιστεί Ευρωπαϊκές ομάδες με ιστορία και αν μη τι άλλο με χορηγους, πολλαπλάσιο μπάτζετ και διαφορετική οργάνωση γενικά.
Οι δύο αιώνιοι παίζουν στα όρια τους βάσει των οικονομικών δυνατοτήτων τους και των συνθηκών στη πατρίδα μας.
Η Καπογιάννη στον Παναθηναϊκό παλεύει χωρίς κλασικό σέντερ από πέρυσι .
Παίκτριες δεν υπάρχουν έτοιμες για αυτό το επίπεδο και στηρίζεται ουσιαστικά στις δύο ξένες, στις Χατζηνικολάου, Λύμουρα, Βιντζηλαίου και στον ενθουσιασμό των μικρών.
Άρα συγκεκριμένο ροτέισον.
Πώς όμως θα αντιμετωπίσει χωρίς τα ανάλογα όπλα παικτριες πχ σαν αυτό το βουνό την κόρη του παλιού παίκτη του Πανιωνίου Πι Τζει Μπράουν την Κελάνι;
Πώς θα βρει δυνάμεις από τα συνεχή μεγάλα ταξίδια αφού μετά το Κρασνογιαρσκ όπου μάλιστα νίκησε, είχε Αδανα στα σύνορα με την Συρία...πάει Γιάννενα και την άλλη εβδομάδα ταξιδεύει Πολωνία για το ματς με την αήττητη Πολκοβιτσε ;
Δεν νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός είχε στόχο την Ευρώπη.
Ηθελε να επιστρέψει και εκεί μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, την οποία θέλει να επαναλάβει και αποτελεί το βασικό μέλημα.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε στα βάθη της Ρωσίας στα σύνορα με την Ασία, σε ένα γήπεδο που γράφτηκε η λαμπρότερη σελίδα του μπάσκετ γυναικών στην χώρα μας, το 2010 με τον Αθηναϊκό.
Έβλεπα παντού το ντέρμπι των αήττητων κλπ.
Όμως λησμονουμε την μεγάλη ευρωπαϊκή ιστορία της Ναντεζντα, που έκτοτε όταν έχασε τον τίτλο στο Eurocup από την ελληνική ομάδα κινείται μεταξύ τίτλου στην ίδια διοργάνωση τον οποίο θυμίζω κατέκτησε πρόπερσι και συμμετοχών στο φάιναλ φορ της Euroleague.
Ακόμα και τώρα που μείωσε το μπάτζετ οι τέσσερις ξένες της είναι από τα ψηλά ράφια της αγοράς.
Αρκεί να αναφέρω πχ ότι η πλέι μέικερ η Χιντεμαν είναι ο βασικός άσσος των Κονέκτικατ Σαν στο WNBA.
H Νιγηριανη Ελονου αναδείχθηκε πριν ένα μήνα ΜVP και πρωταθλήτρια Αφρικής κλπ
Παίκτριες που με τα δεδομένα οικονομικά των ελληνικών ομάδων δεν έρχονται εδώ.
Ο Ολυμπιακός κάνει ότι καλύτερο. Πήρε δύο νίκες στο ΣΕΦ με ομάδες στα μέτρα του, τις οποίες θα προσπαθήσει να νικήσει και εκτός έδρας. Δείχνει ικανός να το πετύχει ώστε να πάρει πρόκριση στις 32 καθώς περνάνε σίγουρα οι δύο πρώτοι.
Όμως και αυτός κακά τα ψέματα το μυαλό του το έχει στην επιστροφή και πάλι στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος.
Σαν επίλογο λοιπόν το μπάσκετ γυναικών θέλει δουλειά, προβολή και πολλά άλλα για να σταθεί στα ψηλά ευρωπαϊκά στανταρς.
Οι εμπειρίες οι οποίες αποκτώνται μόνο καλό θα κάνουν, απλά μην υπάρξουν τραυματισμοί από την μεγάλη επιβάρυνση.
Και ένα παράπονο δικό μου...
Δεν είναι δυνατόν τα δύο μεγάλα σωματεία της χώρας να μην έχουν ανεβάσει φωτογραφικό υλικό από τέτοια ταξίδια μοναδικών εμπειριών όπως κάνουν οι περισσότερες ομάδες της Ευρώπης.
