Skip to main content

Ο Παναθηναϊκός να μάθει να κερδίζει και τον κακό του εαυτό!

Ο coach Κωνσταντίνος Πανάς γράφει για την ήττα του Παναθηναϊκού απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης και εστιάζει στους Μάρκους Φόστερ και Ζακ Όγκαστ.

Θα ξεκινήσω αφήνοντας ένα κομμάτι από το άρθρο που γράφτηκε στο superbasket κατά την άφιξη του Όντεντ Κατας στο Παναθηναϊκό:

“Βέβαια το καλό με το συγκεκριμένο σύστημα είναι ότι προσπαθεί να κρύψει τις αδυναμίες των παικτών και να πάρει τα καλά τους στοιχεία. Παιδιά όπως ο Όγκαστ και ο Φόστερ μπορεί να επανέρθουν μέσα από αυτό. Ο χρόνος θα δείξει, αλλά συνιστώ υπομονή”

Σαφώς ένα παιχνίδι δεν λέει τίποτα και εννοείται πως κανείς από τους δύο δεν έκανε κάτι εξαιρετικό, αλλά ειδικά για τη περίπτωση Φόστερ επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Θεωρώ πως είναι ένα παιδί με πλούσια αθλητικά χαρακτηριστικά για τη θέση του και το μέγεθος του και έχει εξαιρετικό επιθετικό ταλέντο που μπορεί να το διατηρήσει στο υψηλότερο επίπεδο. Ωστόσο γιατί ο Αμερικανός έχασε το ρόλο του στους «πράσινους»;

Μα φυσικά το είχε δηλώσει κατηγορηματικά ο coach Βόβορας από ένα σημείο και έπειτα μέσα στη σεζόν «Όσοι δεν παίζουν άμυνα, θα μένουν στον πάγκο». Το πρόβλημα με τον Φόστερ όμως δεν είναι ότι δεν είχε διάθεση να παίξει άμυνα, αλλά δεν μπορούσε στο βαθμό που ήθελε ο Έλληνας τεχνικός.

5231132

Προσωπικά πιστεύω ότι αν ο Φόστερ πάει σε μια ομάδα που πιστεύει στις επιθετικές του δυνατότητες και θέλει να επενδύσει πάνω του στηρίζοντας τον με χρόνο και πολλές προσπάθειες θα δικαιωθεί και ο ίδιος και η ομάδα του. Αν κριθεί αυστηρά από το κομμάτι της άμυνας, τότε δυστυχώς δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί και ΚΥΡΙΩΣ δεν είναι παίκτης ρόλων και ποτέ δεν θα γίνει. Το να παίζει πέντε και έξι λεπτά και να παίρνει δύο προσπάθειες δεν είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει. Θέλει ψυχολογία και την κερδίζει με τη μπάλα στα χέρια, ώστε να καταλήξει να παίζει και χωρίς αυτή, ένα κομμάτι στο οποίο διακρίθηκε πέρυσι στο Ισραήλ. Αλλά χρειάζεται εμπιστοσύνη και χρόνο συμμετοχής. Τόσο απλά.

Μπορεί ο Όντεντ Κάτας να του δείξει υπομονή σε αυτό το τομέα; Δεν είναι δα, και Φριντέτ. Πιέζει τη μπάλα, είναι αθλητικός, ενώ ανταποκρίνεται πολύ καλά στις αλλαγές με ψηλούς, καθώς έχει μεγάλα και δυνατά χέρια και δυνατά κορμό. Υστερεί στη συγκέντρωση, στο πρώτο βήμα και στη πλευρική ταχύτητα. Χάνει αρκετά εύκολα παίκτες πιο εκρηκτικούς από αυτόν.

Για τον Ζακ Όγκαστ ισχύει ακριβώς το ίδιο. Φιλότιμος επιθετικά, θα παλέψει, θα τα δώσει όλα, αλλά ειδικά στο κομμάτι της άμυνας δεν μπορεί να βοηθήσει παραπάνω. Δεν περιμένεις κάτι παραπάνω έτσι και αλλιώς. Αλλά βέβαια δεν ισχύει και η κριτική που του ασκείται. Είναι ένα παιδί με καλό επιθετικό πακέτο και το απέδειξε απέναντι στον Ταβάρες.

Από εκεί και πέρα ο Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου ήταν κάκιστος και το γράφω με μεγάλη επιείκεια. Φοβήθηκε τη Ρεάλ και την άφησε να κάνει το παιχνίδι της. Δεν μπορώ να κρατήσω κάτι θετικό. Έχασε τα αμυντικά ριμπάουντ, πληγώθηκε από το κακό αμυντικό τρανζίσιον, έκανε πολλά λάθη στο μισό γήπεδο και εκτελούσε πολύ αργά.

Φυσικά στο δεύτερο έβγαλε ενέργεια, πίεσε παραπάνω, ανάγκασε τη Ρεάλ σε λάθος επιθέσεις, αλλά στο -5, είχε ευκαιρίες να φέρει το ματς πιο κοντά στα μέτρα του και τις χαράμισε. Ομάδες σαν τη Ρεάλ δεν σου χαρίζονται και ψάχνουν αυτή τη μια ευκαιρία για να κερδίσουν το παιχνίδι.

Όσον αφορά τους Ισπανούς, συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω τη συγκεκριμένη ομάδα ως ομάδα που θα προκριθεί στα playoffs. Σίγουρα η απουσία του Καμπάτσο και ο τραυματισμός του Ράντολφ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, αλλά δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα των προηγούμενων ετών. Δεν τρομάζει. Ο Παναθηναϊκός απόψε ήταν για να χάσει με μεγάλη διαφορά και λίγο με το τσαμπουκά και λίγο με ορισμένα πράγματα που έπρεπε να κάνει από την αρχή του παιχνιδιού κατάφερε να τους χτυπήσει στα ίσια…