Η ευθύνη της πρωτιάς και οι καρποί του τελευταίου μήνα

Ο Μιχάλης Στεφάνου κάνει τον απολογισμό της regular season της Euroleague για τον Ολυμπιακό.

Κάθε πρωτιά έχει την γοητεία της και κάθε τέλος μια απολογιστική διάθεση. Η regular season ολοκληρώθηκε με τον Ολυμπιακό στην κορυφή, γεγονός που μπορεί αποτιμηθεί ποικιλοτρόπως.

Άλλος θα μιλήσει για την ειδοποιό αγωνιστική ανωτερότητα, άλλος για τη θαυμαστή σταθερότητα και διάρκεια κι άλλος για την εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα σε κάθε λογής αντιξοότητα. Άλλος, πάλι, θα κοιτάξει απλώς την επόμενη μέρα, εκεί όπου περιμένουν τα πραγματικά σπουδαία και θα προτιμήσει να μην πει τίποτα… Το σίγουρο είναι ότι το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα σήκωσε από την πρώτη στιγμή τον τίτλο του φαβορί, δεν πτοήθηκε από τα θεόρατα “πρέπει” που σκεπάζουν τον ουρανό του και πλέον συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει.

Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη ομάδα που προκρίθηκε και η πρώτη που εξασφάλισε το πλεονέκτημα έδρας, αλλά θα είναι η τελευταία που θα μάθει τον αντίπαλό της, αφού θα πρέπει να περιμένει και τις τρεις αναμετρήσεις του Play-in. Πέτυχε τις περισσότερες εκτός έδρας νίκες (11) στην ιστορία τoυ, ήταν η μόνη ομάδα που δεν σκόνταψε επί ισπανικού εδάφους (πέτυχε το απόλυτο κόντρα στα κλαμπ της Ιβηρικής) και η μόνη που υπέταξε δύο φορές τον πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό.

Θα μπορούσαν να γραφτούν κατεβατά ολόκληρα για όσα κατάφεραν οι “ερυθρόλευκοι” σε αυτό το σούπερ απαιτητικό εξάμηνο, αλλά εδώ που τα λέμε, τι σημασία έχει; Επί της ουσίας δεν έχουν καταφέρει τίποτα, καθώς η τριφασική φύση της διοργάνωσης τους υποχρεώνει να σβήσουν άμεσα όσα προηγήθηκαν και να σταθούν εκ νέου στην αφετηρία, τόσο πριν από τα Playoffs όσο και πριν από το Final Four. Η σεζόν για εκείνους, όπως και για κάθε μεγάλη ομάδα που δεν θεωρεί επιτυχία τίποτε άλλο πέρα από κατάκτηση του τροπαίου, τώρα αρχίζει. Από τις 22-23/4 και μετά δεν μετράει κανένα ρεκόρ, καμία πρωτιά, κανένα βραβείο MVP ή Coach of the Year (Βεζένκοβ και Μπαρτζώκας όντως τα αξίζουν περισσότερο από κάθε άλλον). Όλα αυτά τα εφήμερα κεκτημένα, θα αποκτήσουν πραγματική και διαχρονική αξία μόνο αν το φινάλε είναι αντάξιο των προσδοκιών που γέννησαν.

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ο Ολυμπιακός του τελευταίου μήνα με τις τρεις συνεχόμενες ήττες και το όχι καλό μπάσκετ, έδειξε περισσότερο από κάθε άλλο σημείο της σεζόν πόσο τον ενδιαφέρει η ουσία. Δηλαδή, ο τερματισμός. Παραμέρισε τις εντυπώσεις, έβαλε σωστές προτεραιότητες κι έδωσε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε σε παίκτες που τον χρειάζονταν. Για άλλους ήταν χρόνος ξεκούρασης και αποκατάστασης (Φαλ, Μιλουτίνοβ, Φουρνιέ) και για άλλους χρόνο προσαρμογής και επανένταξης (Λι, Ράιτ). Ο παρονομαστής, ωστόσο, ήταν κοινός κι αφορούσε την βελτιστοποίηση της ετοιμότητας τους ενόψει της τελικής ευθείας.

Ήδη κάποια αποτελέσματα της εν λόγω διαχείρισης άρχισαν να φαίνονται. Ο Εβάν Φουρνιέ, που τόσο σημαντικός υπήρξε στις μεγάλες νίκες της σεζόν, πραγματοποίησε ιδανική πρόβα τζενεράλε πριν από τα παιχνίδια που θα κληθεί όχι απλά να βοηθήσει, αλλά και να ηγηθεί δίπλα στον Βεζένκοβ. Οι 27 πόντοι με το εκπληκτικό 10/13 εντός παιδιάς ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν στην επιστροφή του, ενώ ορθότητα των επιλογών και των επιθέσεων που πήρε, έδειξαν ότι η αποχή του έκανε καλό και σε πνευματικό επίπεδο.

Ο Μόουζες Ράιτ κέρδισε πολύ από το χαμένο έδαφος. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα ματς η φυσική του κατάσταση παρουσίασε αλματώδη πρόοδο, τα λεπτά συμμετοχής του πολλαπλασιάστηκαν (από τα 4′ έφτασε στα 24′) και χθες απέναντι στην Μακάμπι έκανε το καλύτερο παιχνίδι του τη φετινή σεζόν (28 pir και έξι καρφώματα). Επιπλέον, ο Σέιμπεν Λι μπήκε στο ροτέισον και άρχισε να ανταποκρίνεται ως δεύτερος point guard, ενώ ελλείψει δεύτερου σέντερ ο Πίτερς βρήκε μαζεμένα λεπτά στο παρκέ και μαζί ρυθμό και αυτοπεποίθηση. Μπορεί να μην τον ξαναδούμε στη θέση “5” από εδώ και πέρα, όμως θεωρείται βέβαιο ότι ο ρόλος του θα αναβαθμιστεί.

Στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το πρώτο τζάμπολ των Playoffs, οι Πειραιώτες θα επιδιώξουν να πάρουν την τελική τους μορφή. Να καταλήξουν, με λίγα λόγια, στα σχήματα που θα τους οδηγήσουν μέχρι τέλους. Να δουλέψουν εντατικά την συνοχή τους, που τόσο έχει διαταραχθεί τελευταία, να γίνουν ξανά συμπαγείς, γεμάτοι και αμείλικτοι. Εγχείρημα καθόλου απλό και ασήμαντο, αν λάβουμε υπόψιν μας τις αλλοιώσεις που έχει υποστεί η δομή της ομάδας από το ξεκίνημα της σεζόν μέχρι σήμερα.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσο διαφορετικό σε χαρακτηριστικά είναι το δίδυμο των play maker που “έτρεξε” τον Ολυμπιακό στο πρώτο κομμάτι της σεζόν (Γουόκαπ, Βιλντόσα), σε σχέση με αυτό που κρατάει πλέον τα ηνία του παιχνιδιού του (Γουίλιαμς-Γκος, Λι) και θα καταλάβει το μέγεθος των προσαρμογών που έχουν απαιτηθεί και συνεχίζουν να απαιτούνται απ’ όλους. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τη front line, με την απώλεια του Ράιτ (μετά από τον δανεισμό του Πετρούσεβ), να αλλάζει άρδην τα δεδομένα και με την επιστροφή του να τα αναθεωρεί εκ νέου.

Φυσικά, είναι απείρως προτιμότερο για μια ομάδα να πρέπει να ανταποκριθεί σε επιστροφές, παρά σε απώλειες και ειδικά για τον Ολυμπιακό που όταν διαθέτει μια σχετικά ικανοποιητική πληρότητα, μοιάζει μη αντιμετωπίσιμος.