Η επιλογή Σερέλη και η επόμενη μέρα στον Παναθηναϊκό

Το «Shot Clock» γράφει για την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία των «πράσινων»

«Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με καλούς παίκτες και με καλό προπονητή, ανεξαρτήτως το τί λέγεται» είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά τη νίκη του ΟΣΦΠ επί του ΠΑΟ στον ημιτελικό του κυπέλλου. Λίγες μέρες μετά, ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει το τέλος της συνεργασίας του με τον coach Ράντονιτς, μόνο κάποιες εβδομάδες μετά τις ανακοινώσεις για εμπιστοσύνη στον coach και απεριόριστο Budget μεταγραφών! Τελικά, ο coach Σερέλης αφήνει το Λαύριο και θα είναι ο προπονητής της ομάδας μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς, με προοπτική να ενταχθεί στο coaching staff του επόμενου προπονητή. Ήδη υπάρχει πολύ πληροφορία για μια εναρκτήρια παράγραφο στο κείμενό μας. Ας βάλουμε λίγο τα πράγματα σε τάξη.

Η αποτυχία του Ράντονιτς είναι αποτυχία και του Front Office

Ένα μέρος της αλήθειας για το φετινό ΠΑΟ είναι ότι το ρόστερ έχει φτιαχτεί με πολλά κενά λάθη, τα οποία θίξαμε από τον Αύγουστο στο πολύ αναλυτικό κείμενό μας για το χτίσιμο της ομάδας. Το άλλο μισό όμως της ιστορίας είναι ότι ακριβώς αυτό το ρόστερ με τα λάθη και τις αστοχίες του είναι γεμάτο με καλούς παίκτες κάθε επιπέδου, ικανούς να ταιριάξουν σε ρόλους. Κι όμως σε αυτό το σημείο ο Ράντονιτς απέτυχε να παρουσιάσει οτιδήποτε ικανοποιητικό. Η ομάδα επιθετικά ήταν στατική και εξαρτημένη από τις ατομικές επιδόσεις των Μπέικον, Γουίλιαμς και Λι. Αμυντικά, η ταυτότητα της δεν έγινε ποτέ ξεκάθαρη με τις επιλογές και τα σχήματα να αλλάζουν συνεχώς. Αν αυτό συνδυαστεί με την πλήρη αδυναμία να ενταχθούν οι νεαροί παίκτες της ομάδας στο πλάνο, αλλά και με την πολύ κακή σεζόν του Παπαγιάννη, αρχηγού της ομάδας και σημαντικότερου περιουσιακού της στοιχείου, αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δε πήγε όπως αρχικά θα ήθελαν οι φίλοι της ομάδας.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, τα αποτελέσματα δεν ήταν, παρά η λογική συνέχεια της κατάστασης. Η αδυναμία των πράσινων να πάρουν νίκες με τον coach Ράντονιτς στον πάγκο ήταν το σύμπτωμα. Η ασθένεια όμως ήταν -και είναι ακόμα- στην έλλειψη σχεδιασμού με γνώμονα ρεαλιστικούς στόχους. Από την εποχή που άφησε τον πάγκο της ομάδας ο Τσάβι Πασκουάλ-και με εξαίρεση το εκπαιδευτικό πέρασμα του Πιτίνο από τον πάγκο- ο ΠΑΟ δεν έχει βρει πού θέλει να φτάσει: θέλει να χτίσει έναν ελληνικό κορμό γύρω από το Γιώργο Παπαγιάννη, αναπτύσσοντας παράλληλα τους νεαρούς Έλληνες που έχει αποκτήσει; Θέλει να πρωταγωνιστήσει με παίκτες όπως ο Μπέικον, ο Τόμας και ο Γκρικόνις; Θέλει να κάνει αυτή τη διαδικασία όντας ανταγωνιστικός;

Αυτά τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Και η φυγή του Ράντονιτς δεν απαντά σε τίποτα από αυτά, ειδικά από τη στιγμή που ο Μαυροβούνιος χάνει τη δουλειά του μετά την απώλεια ενός τίτλου από τον Ολυμπιακό.

Αν λοιπόν το μέτρο επιτυχίας του ΠΑΟ είναι οι τίτλοι και το ρεκόρ του απέναντι στον Ολυμπιακό, θα πρέπει να σχεδιάσει με μέθοδο αντίστοιχη αυτών των απαιτήσεων. Θα πρέπει το επόμενο διάστημα να αξιολογήσει τα κομμάτια του ρόστερ του υπό την καθοδήγηση του Σερέλη, να πείσει τους παίκτες με ένα πλάνο για τη νέα σεζόν και τελικά να χτίσει εξαρχής ένα όραμα για την ομάδα, όπως έχτισε για παράδειγμα ο ΟΣΦΠ όταν πήρε τον Γιώργο Μπαρτζώκα πίσω στον πάγκο του.

Ο ρόλος του Σερέλη

Ο coach Σερέλης αφήνει την ομάδα του, το Λαύριο, στην οποία έχει δείξει θετικά στοιχεία για να αρπάξει μια ευκαιρία στην Ευρωλίγκα. Από ότι φαίνεται, θα είναι ως πρώτος προπονητής μέχρι την εύρεση ενός άλλου, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί κανείς να κατηγορήσει έναν προπονητή που επιλέγει να δοκιμαστεί στην Ευρωλίγκα, ακόμη και σε μικρό χρονικό διάστημα. Για τον ίδιο δεν υπάρχει καμία λογική να μη δεχτεί τη πρόταση. Εφόσον γνωρίζει την κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα, η παρουσίαση κάποιων αρχών μέσα στο γήπεδο για το υπόλοιπο της σεζόν θα τον βάλει στα ραντάρ της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Βέβαια, θα ήταν μια παντελώς ιδεαλιστική προσέγγιση να πιστεύει κανείς ότι ο ΠΑΟ μπορεί να αλλάξει δραματικά μέσα στο επόμενο διάστημα. Άλλωστε, δε πρέπει να είναι αυτό το ζήτημα. Αντίθετα, η κατεύθυνση πρέπει να είναι η αξιολόγηση, η ομαλοποίηση της κατάστασης και μια εισαγωγή στη νέα εποχή που πρέπει να έρθει το καλοκαίρι.

Είναι αυτό το άνοιγμα για μια νέα εποχή;

Με βάση τις κινήσεις που βλέπουμε από την μπασκετική καθοδήγηση της ομάδας, κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος. Όμως, το κουμπί “restart” οφείλει να πατηθεί. Η Ευρωλίγκα απαιτεί χημεία και ομοιογένεια, αλλά ένα ποιοτικό ρόστερ, σωστά δομημένο, υπό την καθοδήγηση ενός καλού προπονητή μπορεί να δώσει ένα άλλο αέρα σε μια από τις πλέον ιστορικές ομάδες της διοργάνωσης.

Οι αποτυχίες που -αναπόφευκτα- θα έρθουν πρέπει όλοι να αντιληφθούν ότι είναι κομμάτι της διαδικασίας. Η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, ο Ολυμπιακός -όλες οι ομάδες με υψηλό στάτους- έχουν περάσει από αυτό το στάδιο και το ξεπέρασαν αξιοποιώντας μέθοδο και μπασκετική λογική. Ο ΠΑΟ που βρίσκεται σε αυτό το στάδιο εδώ και κάποια χρόνια πλέον, μένει σε αυτό γιατί συχνά αρνείται να πιστέψει ότι βρίσκεται εκεί. Άρα η συνειδητοποίηση της κατάστασης είναι το βασικό κομμάτι της αλλαγής.

Το ρόστερ έχει μερικά κομμάτια που θα μπορούσαν να παίξουν σε ομάδες που θα διεκδικούσαν τον τίτλο: o Μπέικον – σε ένα πλαίσιο που δε κάνει ότι θέλει, όποτε θέλει- είναι ένας από τους πιο κυρίαρχους σκόρερ, ο Γκριγκόνις είναι παίκτης που θα μπορούσε να είναι το shooting guard πολλών ομάδων, ο Παπαγιάννης πέρσι θεωρήθηκε ένας από τους κορυφαίους ψηλούς, ο Λι είναι σημαντικό γρανάζι για κάθε ομάδα που παίζει. Το να δέσουν αυτοί οι παίκτες και να συμπληρωθούν από άλλους, ποιοτικούς πρέπει να είναι ο στόχος. Όμως, αυτός ο στόχος δεν είναι δεδομένος. Μια λάθος διαχείριση του επόμενου διαστήματος μπορεί να κάνει την ομάδα να χτιστεί από την αρχή το καλοκαίρι – ξανά.

Υπάρχει άραγε λύση;

Στο υψηλότερο επίπεδο μπάσκετ δεν αρκεί σε καμία περίπτωση να έχεις μια καλή ομάδα μέσα στο παρκέ. Αντίθετα, το παρκέ δεν είναι παρά η αποτύπωση της συνολικής υγείας ενός οργανισμού. Ο ΠΑΟ εδώ και χρόνια είναι ασταθής σε διοικητικό επίπεδο και αυτό μεταφράζεται τόσο στο κομμάτι του management, όσο και στο αμιγώς μπασκετικό. Για να επανέλθει στα υψηλά στρώματα πρέπει να βρει τον τρόπο να λειτουργεί σαν ομάδα world class – όπως δηλαδή του αρμόζει. Το αν θα το κάνει ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος.